یه فنجون قهوه بعدش یه دوش تو عصر تابستونی بعدشم یه فنجون چای!!!
آره قبول دارم که یه خورده زیاده رویه ولی خب امروز خیلی خسته بودم.
خودمونیم جواب هم میده ٬ بعد اون خستگی و بی حالی الآن سرحال و تروتازه ام.
راستی سلام ☺
من دوباره برگشتم!
ببخشید که یهو بی خبر گذاشتم رفتم.
ینی اصن یادم رفته بود که بنویسم.
و امروزم تنها چیزی که یادم آورد بنویسم حکایتیه که الآن براتون میگم:
امروز داشتم از تو خیابون رد می شدم و بر خلاف روز های گرم گذشته امروز نسیمی هم می وزید.
یه دونه از این فیش های عابر بانک رو دیدم که رو زمین بود و همراه با نسیم اینور و اونور می پرید.
همینطور که نگاش می کردم به قسمتی رسید که زمینش خیس و گل آلود بود.
چند دفه ای روی زمین اومد و دوباره بلند شد اما بالاخره در اثر برخورد با اون گل و لای سنگین شد و دیگه نتونست از جا بلند شه.
بعد از دیدن این صحنه چیزی مثل چراغ در ذهنم روشن شد انگار که یکی عمدا این چراغ رو تو کله ام روشن کرده باشه.
بلافاصله این مطلب به ذهنم خطور کرد که حکایت ما آدما هم همینه ٬ تا وقتی سبکبار هستیم امکان و اجازه ی پریدن داریم اما وقتی خودمونو غرق امور پست می کنیم یا خودمونو به افراد پست گره می زنیم زمین گیر میشیم ٬ درست مثل اون کاغذ.
لبخند تلخی زدم و به راهم ادامه دادم.
تو راه به این فکر افتادم که دوباره نوشتنو شروع کنم ٬ آره الآن زمان خوبیه ٬ بعد از اینکه همه چیز آروم تر شده.
الآن که دارم اینارو می نویسم صدای بازی بچه ها از پنجره میاد.
آخ که چقد دلم برا فوتبال بازی کردن تنگ شده...
آبی نوشت ۱: قَالَ عَلِی (ع): مَا أکثَرَ العِبَر وَ أقَلَّ الإعتِبَارَ
امام علی (ع) : چه بسیارند عبرت ها و چه کمند عبرت گیرندگان!
#چای #قهوه #درس #عبرت #پند #تأمل #یک_جرعه_تفکر #عصر_تابستونی #من_برگشتم
